دلگیری.. خسته‏ای...
از دنیا.. از مردم دنیا.. از خودت..
داری می ری جلسه‌ی بچه های وبلاگ نویس..
اما انگار به قول طرف power off   شدی
انگار تمام غم دنیا تو دلت نشسته...
شر شر بارون بهاری هیچ حالی بهت نمی‏ده.. حتی اگه پنجره ماشینت تا آخر باز باشه
پیاده‏ها که توی بارون خیس شدن به تو نگاه می‏کنن و حسرت تو رو می‏خورن
اما تو هم حسرت اونا رو می‏خوری که می‏تونن زیر بارون خیس بشن
چراغ قرمز می‏شه... می‏ایستی
بی تفاوت به همه جا و همه چی.. چشماتو رو هم می‏ذاری
و زیر چشمی به ثانیه شمار چراغ قرمز نگاه می‏کنی
43
42
41
40
یهو یه کاسه‏ی کج و کوله میاد جلوی صورتت.. خدا خیرت بده یه کمکی به من عاجز بکن
و پیرزنی با صورت چروکیده و عصای زیر بغل..
از خواب بیدار می‏شی.. چقدر امید داره به زندگی این پیرزن چروکیده‌ی معلول..
تصمیم می‏گیری خوب باشی.. و امید را زنده‏تر کنی... هم در خودت و هم در دیگران
تصمیم‏ می‏گیری یا بارون باشی که کاسه‌ی مردم رو پر کنی
یا کاسه‌ی مردم باشی که از بارون براشون پر بشی
لبخند به لبات می‏شینه.. از زندگی راضی می‏شی و خدا رو شاکر..
به قول همان طرف Full of energy  می‏شی
3
2
1
چراغ  سبز می‌شه.. ولی خوشگل‏تر از همیشه 
و تو... شاداب تر و با انگیزه تر دست به دنده‌ی ماشین می‏بری
و  راه میفتی